پت پت کده

سودای عضویت در هیات مدیره کانون وکلای دادگستری مرکز حقیقتا وسوسه برانگیز است! لیکن کسانی که به عنوان نامزد بالقوه (پیش از تایید صلاحیت ناقض استقلال) مهیای عرصه انتخاب می گردند, دستشان به عنوان رجل صنفی به کجا بند است?!

آری, رجل صنفی همان مفهوم مفقوده ایست که درست در فقدان آن هر کس برای پوشیدن ردای بالانشینی صنفی دور خیز می نماید و چون رجل صنفی بودن همان ملکه ایست که هم اکنون برای اداره صنف محلی از اعراب ندارد, اینچنین بی هیچ سرندی شاهد افرادی هستیم که البته بسیاری از آنها دوستان گرمابه و گلستان ما هستند و با این حال واقعیت این است که هیچ نشانی از رجل صنفی در آنها قابل رویت نمی باشد. 

درست است که یک نامزد انتخابات هیات مدیره می بایست از برای نشستن بر کرسی هیات مدیره آتی (دوره بیست و نهم و ادوار لاحق) واجد برنامه باشد و قطعا قضاوت در خصوص صلاحیت یا عدم صلاحیت هر نامزد با نگاهی منصفانه و بی طرفانه ضرورتا تابعی از نظر انداختن و تامل پیرامون برنامه های تعرفه شده از سوی اوست! لیکن این که کسی برنامه داشته باشد (فارغ از اینکه برنامه او عملگرایانه است یا فریب و یا در خوش بینانه ترین وجه تنها یک نقشه راه خوش آب و رنگ بی قابلیت برای اجرا) یک سوی ماجراست و اما سوی دیگر ماجرا این است که آن اسب زین کرده برای رسیدن به خط پایان هم خودش و هم اسبش لایق ایصال به خط پایان رسیدن می باشد یا خیر. این لیاقت را تمایل دارم که رجل صنفی عنوان دهم و این سوال را مطرح سازم که اگر قرار باشد کسانی به عنوان دست چین و عصاره فضایل جامعه وکالت بر کرسی های عالی رتبه ترین شخصیت حقوقی صنف وکالت تکیه بزند, می بایست از شخصیت بالا نشینی برخوردار باشند و یا وجد این تشخص ضرورتی ندارد? ! این شخصیت که همان رجل صنفی بودن است به کف نمی آید مگر اینکه کم و کیف تاثیر آن فرد یا افراد در جامعه صنفی پیش از آن زمان که خود را مهیای نشستن بر کرسی های هیات مدیره بنماید, قابل توجه و قابل دفاع باشد! 

عضویت در هیات مدیره جامعه وکالت(جز در مورد عضویت در هیات رییسه) عالی ترین موقعیت صنفی است که یک وکیل دادگستری طی بازه زمانی معین فعالیت خود در صنف به عنوان فعال صنفی می تواند به کف آورد و حال کسی که در جهت کسب این موقعیت اراده می نماید چنانچه خواهان تحصیل اصولی این موقعیت است می بایست به عنوان مقدمه واجب بل اوجب مراتب و موقعیت های صنفی را به اندازه کافی تجربه کرده باشد و از آن مهمتر اینکه در حوزه فعالیت صنفی استخوان خرد کرده باشد و خاک صنف را اصطلاحا نوش جان کرده باشد و در کنار همه این باید ها, قطعا از خود آثار مثبت و مولد و ارزشمندی را بر جای گذارده باشد.  

 اگر کسی بی آنکه حقیقتا رجل صنفی باشد خود را مهیای دست یابی به کرسی قدرت و بالا نشینی جامعه وکالت کرده باشد, چنانچه برنامه ای هم ارایه نماید, چشم بسته و بی آنکه این برنامه مورد خوانش قرار گیرد ,محکوم به ناکارآمدی و ابتر بودن خواهد بود. چه اینکه دلیل اصلی عدم توفیق منتقدان سابق هیئات مدیره ادوار پیشین که طی چهار سال یا دوسال اخیر نمایندگان جامعه وکالت بودند در اجرای وعده ها و برنامه های شان همانا جز این نبوده است که آنها درست آن زمان که انتقاد می کردند باید در موقعیت منتقد باقی می ماندند و کم کم در جریان فعالیت های مستمر صنفی گوشه گوشه معضلات و مشکلات جامعه صنفی را رصد می نمودند و آنگاه وقتی به اندازه کافی رجل صنفی گردیدند و یا ملکه رجلیت صنفی شان بالغ گردید, خود را در معرض انتخاب قرار می دادند و بدون تردید در این هنگام برنامه واقع بینانه و عملگرایانه شان بود که منشا رای آوری شان می گردید و نه پایگاه طبیعی و سنتی رای بالقوه شان! 

در پایان اینکه هیچ کس نیست که رشد و پیشرفت و دست یابی به قدرت و کسب اعتبار برایش نامطلوب باشد, لیکن اینکه چگونه و از چه مسیری این خواهش های مشروع به دست آیند ,مسئله است. 

" خشت اول چون نهد معمار کج/ تا ثریا می رود دیوار, کج