درهم برهم

به کدامين روز ميبري مرا
که حضورت فوران روياست
به کناره هاي شک، سکوت را تبسم کن
اي منجلاب هذيان نامادري
امروز را به خاطره بسپار
سرنوشت زندگي است

جيغ مي زند زمين
امسال
از همان آغاز
و تو را مي خواهد
ذوب کن
آينه را
اي فراموشي سالها اضطرات
وسوسه کن
تکيه گاه سکوت را
و نوازش را دريا دريا.
پايانم
با همين اندک
شک کن به تبسم
ثانيه ها مي گذرد
و تو مي ماني و من
من پر از تو
و پر از استادن
تا ته بوته ناباوري محض هجوم
فصلها را بردار
بهار اينجاست

و گزارش کردم
هدفي را
که به اندازه يک عمر
پر از وسوسه بود
پنجره باران داشت
سکوت، توهم ثانيه را دزديد
شک نوازش مي کرد آينه را
وسط حزن و دروغ
به همين راه فقير
نگران بودم.
بودم