گاهی باید دستت را توی جیب ات بگذاری و بی خیال همه قصه ها و غصه ها قدم بزنی درهمان هوایی که آدم های بی درد قدم می زنند و نگران شماتت هیچ کس و هیچ چیز نباشی ،نگران قضاوت هیچ نگاهی ! ...در حالی که به پرندگان رهای در آسمان نگاه می کنی سوت بزنی ویا بستنی قیفی ات را به رسم کودکی هایت نوش جان کنی!تا کی باید بی هیچ نوازشی نوازش گر نگاه های بی طپش باشی ؟تا کی فرصتی را که خدا یک بار به تو داده ،نثار آدم هایی کنی که هیچ نقشی در شادی هایت که ندارند هیچ با داوری های بی سبب شان تو را به سمت سلیقه های خوب و یا بدشان منحرف می کنند.یک بار هم شده روبه روی آینه بنشین موهایت را آن گونه که دوست داری افشان کن ! شانه کن...از آن کریستالی که در گنجه خانه برای میهمان فردا گذاشته ای چیزی بنوش!به او که فکر کردن به او حال ات را خوب می کند اندیشه کن!خودت را تحویل بگیر!صندلی لهستانی ات را روی تراس خانه بگذار و مهربانانه چای تازه دمی را که برای خودت دم کرده ای هورت بکش! لبخند بزن !بگذار بی سبب باشد،مگر این همه با برهان و دلیل غصه ها را به جان خریده ایم چه دیده ایم...باور کن قریب به اتفاق نگرانی هایمان هرگز به وقوع نمی پیوندند! فردا مال نوزادانی است که امروز به دنیا آمده اند تو سال هاست در این دنیایی !باور کن دروغ می گویند که دنیا دو روز است،دنیا همین یک روز بیش نیست، فردا را کسی ندیده است!روزی که بار سفرمان را به سرایی دیگر ببندیم مگر چند نفر بدرقه مان می کنند...یکی گندم هایش در مزرعه مانده ،دیگری ناهار کودکانش را نداده،آن دیگری مدرسه اش دیر شده و آن یار دبستانی که دل ات با دل اش پیوند بود در هوای یار تازه ای ست...خودت را کمی بیشتر تحویل بگیر! درست اما به روش خودت زندگی کن!واین یعنی ؛ آغاز خودت باش نه پایان دیگران!گاهی باید بروی و آنانی را که از فرط بودنت هرگز تورا نمی بینند ،دلتنگ خود کنی...
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
