تاریخ : 24 دی 1395
نویسنده : abbasi
دنیا جای برخی آدم ها نیست.یا شاید تنها جای همین گونه آدم هاست .نه اینکه از بزرگی روح در دنیا نگنجند!نه از آن دسته حرف هایی که خیالاتی ها در عالم مرید و مرادی می گویند.آدم هایی که از جنس زمان خود نیستند.چونان گنگ خواب دیدگانی که عالمِ ناشنوا ؛شنوای نیوشیدن حرف های ساده ی آنان نیست!آنان که هیچ کس را دشمن خود نمی دانند در عین حال که از مخطی بودن آدم ها خبر دارند و می دانند تا آدم ها به نادرست نگرایند درستی را نمی آموزند!آنان که به مرگ هیچ آدمیزاده ای خشنود نمی شوند و ازمیان بردن دشمنی را بر از بین بردن دشمن ترجیح می دهند!آدم هایی که خودشان را زندگی می کنند نه دیگران را!آنان که آرامش را در بخشیدن می دانند نه انتقام!دین را برای برداشتن شمشیر از گلوی آدم ها تعبیر می کنند ؛نه بریدن گلوی دشمن!آدم هایی که دوست داشتن را بر انواع ارادت ورزی ها رجحان می دهند! و به مرگ هیچ کبوتری راضی نمی شوند حتی اگر از حیاط خانه های شان دانه بر چیده باشند!آدم هایی که هدف را وسیله توجیه نمی دانند!آدم هایی که به زندگی آدم ها اهمیت می دهند قبل از آنکه خود دچار همان اتفاق شوند...آدم هایی که یکی را برای عبرت همه ،سزا ی ناسزا نمی دهند!آنها که همیشه تردید دارند وقتی جان کبوتری در میان است!آدم هایی که شعور را بر شعار،مرگ را به زندگی ،سکوت را به دهان گشودن نسنجیده ،دوستی را به دشمنی،پیغام را به دشنام، گذشتن را به پیشداوری،صلح را به جنگ،تشویق را به تهدید،و آبرو داری را بر آبرو ریزی ،دست گیری را بر مچ گیری ،مستی را بر هشیاری فقارت را بر دنا..ت، رزانت را بر سخافت کرامت را بر شناعت ،نداری را نزاری، شادی بر زاری مهر را بر قهر کوچه را بر بن بست آرامش،دریا بر کویر بیداری را بر خواب ،رجحان می دهند،همانان که مس وجود خود را بر طلای عاریه پسندیده تر می دارند...آنان که وقتی بر دلی وارد می شوند می آیند که بمانند ،می سازند تا بشکنند. آنان که باختن شرافتمندانه را بر برد ناجوانمردانه ترجیح می دهند.آنان که به بازی برد برد اعتقاد دارند نه تسلیم دشمن!آنان که آزادگی را برتر از آزادی می پندارند و گفتگوی دهان ها را بر غرش فشنگ ها و چکاچک شمشیر ها برتر می دانند!همان ها که سخن درست را بر سخن درشت ترجیح می دهند! آدم هایی که همیشه به خود یاد آور می شوند که روزی باید بروند روزی خیلی دور ،خیلی نزدیک!آدم هایی که با مردم مانند روز مرگشان مهربانند و گل های زندگی شان را به جای آنکه روی مزارشان بگذارند به دستشان می سپارند!آنان که به جای حسابی حرف زدن ،حرف حساب می زنند.آنان که بزرگترین واکنش شان در برابر بدی دیگران بی اعتنایی است.آنها که به جای آبادانی دنیا به آبادی دل ها عشق می ورزند.آنان که گرگ را گوسفند و گوسفند را گرگ ،جلوه نمی دهند.آنان اعلان بی طرفی خود را وقتی جان کبوتری در خطر است نقض می کنند.ووقتی هنوز نمی دانند چه بگویند ،سکوت می کنند.آنان که انعطاف پذیری را بلاهت وکوتاه آمدن را نقطه ضعف نمی پندارند ولجاجت را با ثابت قدمی ،باور پرستی را با خدا پرستی یکی نمی دانند و گاهی سر خودشان کلاه می گذارند تا سر مظلومی کلاه نرود.من این گونه آدم ها را دوست دارم آن ها که با ایده های دیگران زندگی نمی کنند.آنان که بهای عبادت خود قبل از روز حساب ،با دیگران حساب نمی کنند.همان ها که دیگران را نردبان پیشرفت خود نمی کنند،آنان که در آینه خانه ی شان آدم های بزرگی نمی بینند.
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
|
|
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
